Stanisław Stabryła, znakomity wykładowca i profesor filologii klasycznej Uniwersytetu Jagiellońskiego, autor kilkuset prac naukowych, popularnonaukowych i literackich, w tym monumentalnej „Historii literatury starożytnej Grecji i Rzymu”, zrealizował w 2012 roku kolejny projekt badawczy poświęcony recepcji kultury antycznej we współczesnej literaturze polskiej.

Publikacja wydana także w formie e-booka została podzielona na trzy części, omawiające kolejno: powieść biograficzną Jacka Hajduka „Pliniusz Młodszy”, następnie inspiracje antyczne w poezji Wisławy Szymborskiej i wreszcie złożoną z trzech części powieść cykliczną Bartłomieja Misińca. Całość dostępna jest pod wskazanym odnośnikiem [KLIK], poniżej przeczytać można kilka fragmentów obszernego opracowania:

„Fabuła trylogii Misińca składa się z olbrzymiej ilości motywów i wątków, które w sumie tworzą niezwykle barwny obraz cesarskiego Rzymu. Ogólnie biorąc, obraz ten w swoich zasadniczych zarysach jest zgodny z historyczną wizją Rzymu czasów Klaudiusza i Nerona stworzoną głównie na podstawie dzieł historyków rzymskich, Tacyta, Swetoniusza, Kasjusza Diona, dzieł literackich i różnego rodzaju dokumentów z tamtej epoki. Należy zaznaczyć, że młodziutki autor, który z pewnością nie odbył studiów w zakresie historii starożytnej czy innych nauk o antyku, zdołał całkiem poprawnie przedstawić wizerunek Rzymu tamtych czasów. […]

Bez wątpienia Misiniec skonstruował rolę głównego bohatera jako postać niezwykłą nie tylko w sensie osobowym, ale także ze względu na różne okoliczności, jakie określiły jej los. Jedną z najważniejszych zalet Proximusa jest jego wierność wobec przyjaciół, którzy zresztą nie zawsze na nią zasługiwali swoim postępowaniem. Jako żołnierz i pretorianin jest absolutnie lojalny zarówno w stosunku do towarzyszy broni, jak i przełożonych, w tym także do samego Nerona, którego wybryki, szaleństwa i występki budziły w nim sprzeciw i odrazę […]

Warto podkreślić, że wątek miłosny w trylogii Misińca został umiejętnie i dyskretnie wpleciony w akcję powieści, żaden jego epizod nie razi sztucznością czy przesadą, co często przytrafia się autorom współczesnych powieści przygodowo-historycznych. Ta subtelnie zarysowana w kolejnych częściach trylogii historia miłości pretorianina i pięknej córki trybuna, wolna od nadmiernego erotyzmu i jakichkolwiek drastycznych scen, stanowi jeden z największych walorów tej powieści. Przedstawiając rozwój uczucia dwojga młodych autor wykazał nie tylko znajomość psychologii, ale co ważniejsze, umiar, powściągliwość i dobry smak”.

www.stabryla.pl